Η Σύνθετη Διαταραχή Μετατραυματικού Στρες (C-PTSD) αναπτύσσεται ως αποτέλεσμα παρατεταμένης έκθεσης σε τραυματικά συμβάντα, συχνά σε συνθήκες αδυναμίας διαφυγής. Αντίθετα με το παραδοσιακό Μετατραυματικό Στρες (PTSD), που σχετίζεται κυρίως με ένα μεμονωμένο τραυματικό περιστατικό, το C-PTSD προκύπτει έπειτα από χρόνια έκθεσης σε κακοποίηση, παραμέληση ή βία (Herman, 1992).
Αιτίες και Παράγοντες
Το C-PTSD εκδηλώνεται συνηθέστερα σε άτομα που έχουν βιώσει:
• Χρόνια συναισθηματική παραμέληση/κακοποίηση (Cloitre et al., 2019).
Έκθεση που διαρκεί σε καταστάσεις με υπερβολικό άγχος (π.χ., εμπόριο ανθρώπων, κακομεταχείριση, περιορισμός).
• Διαρκής συναισθηματική απόρριψη (Cloitre et al., 2019).
Το άγχος είναι ένα κοινό πρόβλημα ψυχικής υγείας που επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους παγκοσμίως.
Ορίζεται ως ένα αίσθημα ανησυχίας, νευρικότητας ή ανησυχίας για κάτι με αβέβαιο αποτέλεσμα (American Psychiatric Association, 2013.
Οι πιο κοινές μορφές αγχωδών διαταραχών περιλαμβάνουν τη γενικευμένη αγχώδη διαταραχή, τη διαταραχή πανικού, την κοινωνική αγχώδη διαταραχή και τις ειδικές φοβίες (APA, 2020).
Οι κρίσεις πανικού αποτελούν μια κοινή και οδυνηρή κατάσταση που μπορεί να έχει σημαντικό αντίκτυπο στην ποιότητα ζωής ενός ατόμου.
Σύμφωνα με την Αμερικανική Ψυχιατρική Εταιρεία (APA, 2013), η κρίση πανικού ορίζεται ως ένα ξαφνικό και απροσδόκητο επεισόδιο έντονου φόβου ή δυσφορίας που κορυφώνεται μέσα σε λίγα λεπτά και συνοδεύεται από σωματικά και ψυχολογικά συμπτώματα όπως εφίδρωση, αίσθημα παλμών-γρήγορος καρδιακός ρυθμός και δυσκολία αναπνοής. Άλλα συμπτώματα είναι πόνος στο στήθος, ρίγη ή έξαψη, αίσθημα πνιγμού, αίσθημα ζάλης, ναυτίας ή τάση για λιποθυμία. Ναυτία ή κοιλιακό άλγος. Μούδιασμα ή μυρμήγκιασμα, αίσθημα παλμών και εφίδρωση. (APA, 2013)
*Το παρόν άρθρο αποτελεί μέρος της έρευνας μου, στα πλαίσια της διπλωματικής μου εργασίας στην Ιατρική Θεσσαλίας & ΕΑΠ, που πραγματοποιήθηκε και πρωτοδημοσιεύθηκε το 2020, με τη συνδρομή 100 άτυπων φροντιστών και φροντιστριών χρόνιων ασθενών, με θέμα το ”Ψυχικό κόστος των άτυπων φροντιστών χρόνιων ασθενών
*πρωτοδημοσιεύθηκε στην Περιοδική Επιστημονική Έκδοση της Ελληνικής Εταιρείας Συμβουλευτικής “Η Συμβουλευτική σήμερα” – 1ο τεύχος, Ιούλιος 2021
«Ο φόβος των γηρατειών γεννιέται από τη συνειδητοποίηση ότι δεν ζεις σήμερα τη ζωή που θα ήθελες. Είναι ισοδύναμος με την αίσθηση ότι καταχράσαι το παρόν».
Susan Sontag 1961
Μιλώντας για τη γήρανση
Εκκινώντας με έναν ορισμό γήρας, γήρανση ή αλλιώς Τρίτη ηλικία στις δυτικές κοινωνίες ορίζεται ως η περίοδος, το στάδιο το οποίο χαρακτηρίζεται από την φθίνουσα πορεία των βιολογικών λειτουργιών μας καθότι έρχεται πιο κοντά στο θάνατο. Το γήρας σύμφωνα με τα κριτήρια του Strehler είναι φυσιολογική διαδικασία εξέλιξης, καθολική (universal), εγγενής (intrinsic), προοδευτική (progressive) και μη αναστρέψιμη (deleterious). Μειώνεται προοδευτικά η προσαρμοστικότητα (adaptability), η ευαισθησία (less sensitive), η ακρίβεια (less accurate) και η αντοχή (less well sustained) του οργανισμού. Πρόκειται για την βιολογική διαδικασία κατά την οποία τα κύτταρα ενός οργανισμού ωριμάζουν και σταδιακά πεθαίνουν και γίνεται λόγος για τις ηλικίες από 65 ετών και άνω. Επιπλέον, τα ηλικιωμένα άτομα δεν αποτελούν μια ενιαία κατηγορία, αλλά με βάση τα επιβεβλημένα χρονολογικά όρια θα μπορούσαν να διαχωριστούν στα νεότερα ηλικιωμένα άτομα (young old, 60 έως 74 ετών), στα προχωρημένης ηλικίας άτομα (mid old, 75 έως 84 ετών) και τα υπερήλικα άτομα (oldest old, 85 ετών κ.ε.). (Kαρανικόλα, κ.α., 2018)